Σοσιαλδημοκρατίας το ανάγνωσμα
από
ψαχτηρι
Κάποιος λέει: “το παλιό πέθανε, το νέο δεν υφίσταται ακόμα και εντωμεταξύ ζούμε την εποχή των τεράτων"
Σοσιαλδημοκρατίας το ανάγνωσμα
Σύνθεση/επιμέλεια Γιώργος Μεριζιώτης
Σε αυτό το μέσο (athens.indymedia) έχουν γραφτεί εκατοντάδες όχι μόνο ιστορικές ανακρίβειες ή σκόπιμες παραχαράξεις – διαστρεβλώσεις της κοινωνικής ιστορίας από τους μαρξιστές λάτρες του αθλήματος, αλλά και παρλαπίπες από αφελείς φερέλπιδες ιστοριοδίφες. Έτσι και τώρα μόνο και μόνο για να στηριχθεί μια άποψη κάποιων νεομπολσεβίκων – νεοσταλινικών, ο φίλος Αντικαπιταλιστής στην ανάρτηση του Οι κύκλοι φιλελευθερισμού, σοσιαλδημοκρατίας, και ο νεοφασισμός λέει:
{…} Οι καπιταλιστές πρώτη φορά αισθάνθηκαν απειλή από το κομμουνιστικό κίνημα και τη Σοβιετική Ένωση κι έτσι δημιούργησαν την Σοσιαλδημοκρατία. Το κόλπο ήταν να τραβήξουν τους προλετάριους ψηφοφόρους μακρυά από τα επανασταστικά κόμματα και να τους κλείσουν μέσα στα καθοδηγούμενα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.{…}
Λέει και άλλες ανιστόρητες ανακρίβειες αλλά μένω σε αυτό.
Για να δούμε αλήθεια την σοσιαλδημοκρατία ποιοι καπιταλιστές (αφεντικά) την δημιούργησαν;
1. Ένας από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν τον όρο για μια “σοσιαλιστική δημοκρατία” είναι ο Μιχαήλ Μπακούνιν μέσα από την λίγκα (σύνδεσμος) που συμμετέχει την “λίγκα για την δημοκρατία και την ειρήνη” αυτή η λίγκα ήταν η αφορμή για να διαγραφή από τη (πρώτη) Διεθνή όταν ο Καρλ Μαρξ και οι συνοδοιπόροι του (μαρξιστές) τον κατηγόρησαν για φραξιονισμό και πρότειναν την διαγραφή του. Τελικά ο Μπακούνιν διαγράφηκε ενώ οι μαρξιστές μαζί με τον Μαρξ και τον Φρίντριχ Ένγκελς συμμετείχαν στη φράξια “Ένωση Κομμουνιστών”, η Διεθνής των Εργαζόμενων μετά την διαγραφή του Μπακούνιν και ενός άλλου αντιεξουσιαστή διασπάστηκε και μετά από λίγο η μαρξιστική της εκδοχή διαλύθηκε.
Οι αναρχικοί στην (επονομαζόμενη αργότερα αφού έγινε η δεύτερη για να ξεμπερδεύει μια και καλή με τους αναρχικούς) Πρώτη Διεθνή, χρησιμοποιούσαν και αυτοί τον όρο σοσιαλιστές μόνο που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως την αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα του, ήταν συσπειρωμένοι σε δύο κύκλους, τους μουτουαλιστές και τους κολλεκτιβιστές.
Ο Μπακούνιν πρώτος χρησιμοποίησε στην συλλογικότητα που δημιούργησε μαζί με άλλους συντρόφους, τον όρο «Συμμαχία για τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία» και συμμετείχε όπως προείπα στην πιο πλατιά από πολιτική άποψη “λίγκα για την δημοκρατία και την ειρήνη” που σε αυτήν συμμετείχαν ο συγγραφέας Βίκτορ Ουγκώ και άλλοι σοσιαλιστές.(1) Λίγο αργότερα όταν αυτή η ονομασία υποκλάπηκε από τους λασσαλικούς και τους μαρξιστές, δημιουργώντας κόμμα και ονομάζοντάς το σοσιαλδημοκρατικό, ανάγκασε τους αναρχικούς να χρησιμοποιήσουν τον όρο αντιεξουσιαστές σοσιαλιστές για να διαφοροποιηθούν από τους αυταρχικούς – κρατιστές σοσιαλιστές, όρο που υιοθέτησε και ο Μπακούνιν στην μπροσούρα του «Για έναν αντιεξουσιαστικό σοσιαλισμό».
2. Στο 5ο Συνέδριο της (πρώτης) Διεθνούς στη Χάγη, (2-7 Σεπτεμβρίου 1872) όπως προείπα, με πρόταση του Μάρξ διαγράφεται από την Διεθνή ο Μπακούνιν. Λίγες μέρες ύστερα από τον τερματισμό των εργασιών του 5ου Συνεδρίου της (πρώτης) Διεθνούς, όπου πλέον έχουν διαγραφεί, ο Μπακούνιν και ένας Ελβετός σύντροφος του, από την πλειοψηφία των μαρξιστών, θα αντιδράσουν όλα σχεδόν τα εθνικά τμήματα και θα αμφισβητήσουν την νομιμότητα του συνεδρίου καταγγέλλοντας την πλασματική πλειοψηφία, η οποία αποτελούνταν από τα μαρξιστικά μέλη του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς.
Οι αντιπολιτευόμενες αναρχικές δυνάμεις, μαζί με άλλους σοσιαλιστές εργάτες οργάνωσαν ένα συνέδριο από τις 15 ως τις 19 τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου στο Σαίντ Ιμιέ της Ελβετίας έτσι αποχωρούν πολλά εθνικά τμήματα από (πρώτη) Διεθνή και δημιουργούν μαζί με του αναρχικούς την νέα Διεθνή Ένωση Εργατών.
Από τον Σεπτέμβριο του 1872 η πλειοψηφία των τοπικών τμημάτων (συνέδριο Σαίντ- Ιμιέ) θα συνεχίσει τις δραστηριότητες της με ιδεολογική βάση τις ελευθεριακές αρχές και χαρακτήρα εργατικό, συνδικαλιστικό και ομοσπονδιακό. Λόγω αυτού του προσανατολισμού η «Διεθνής» ονομάστηκε αργότερα και «Αντιεξουσιαστική Διεθνής». Στο συνέδριο αυτό οι Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί και Ελβετοί αναρχικοί θα αποκηρύξουν τις αποφάσεις του συνεδρίου της Χάγης και θα ιδρύσουν μια ελεύθερη ένωση ομοσπονδιών. Η συμμετοχή αναρχικών, αρχικά Γάλλων και μετέπειτα Ιταλών και Ισπανών, στην «Αντιεξουσιαστική Διεθνή» θα δημιουργήσουν λίγο μετά τον αναρχοσυνδικαλισμό. Το γραφείο – έδρα – της Αντιεξουσιαστικής Διεθνούς αποφασίζεται από το συνέδριο του Σαίντ- Ιμιέ να είναι η ελβετική πόλη Γιούρα, το γραφείο εκδίδει το «Δελτίο της Γιούρας» για ενημέρωση των μελών της Διεθνούς.
3. Μερικά αποσπάσματα των αποφάσεων του συνεδρίου που έγινε στο Σαιντ Ιμιέ της Ελβετίας το 1872 και θεμελίωσε τις βάσεις για την κοινωνική ή αν προτιμάτε την κομμουνιστική αναρχία. Το μότο έχει δοθεί από τότε γιατί οι σύντροφοι έθεσαν σαν ισοδύναμες αξίες την ελευθερία και την κοινωνική ισότητα, εν ολίγοις την κοινωνική αλληλεγγύη. Οποιαδήποτε ερμηνεία που κατηγοριοποιεί αυτές τις αξίες σαν πρώτη ή δεύτερη, σαν ανώτερη ή κατώτερη υποβιβάζει την αναρχία σε φιλελεύθερες ή ελιτίστικες αυταρχικές λογικές.
{…} Η Φύση της πολιτικής δράσης του προλεταριάτου.
Θεωρώντας ότι το να θέλει κανείς να επιβάλλει στο προλεταριάτο μια γραμμή συμπεριφοράς η ένα ενιαίο πολιτικό πρόγραμμα ως μόνη οδό η οποία μπορεί να οδηγήσει στην κοινωνική του χειραφέτηση είναι μια αξίωση τόσο παράλογη όσο και αντιδραστική (…) ότι οι βλέψεις του προλεταριάτου δεν μπορούν να έχουν ως αντικείμενο παρά μόνο τη θεμελίωση μιας απόλυτα ελεύθερης οργάνωσης και μιας απόλυτα ελεύθερης ομοσπονδίας, που θα βασίζονται στην εργασία και στην ισότητα όλων και θα είναι εντελώς ανεξάρτητες από κάθε πολιτική κυβέρνηση, και ότι αυτή η οργάνωση και αυτή η ομοσπονδία δε μπορούν να είναι παρά το αποτέλεσμα της αυθόρμητης δράσης του ίδιου του προλεταριάτου, των εργατικών ενώσεων και των αυτόνομων κοινοτήτων.
Θεωρώντας ότι κάθε πολιτική οργάνωση δε μπορεί παρά να είναι η οργάνωση της κυριαρχίας προς όφελος των τάξεων και σε βάρος των μαζών, και ότι το προλεταριάτο αν θελήσει να καταλάβει την πολιτική εξουσία, θα γίνει κι αυτό μια κυρίαρχη και εκμεταλλεύτρια τάξη. το συνέδριο του Σαιντ Ιμιέ, δηλώνει :
α. Η καταστροφή κάθε πολιτικής εξουσίας από τα πάνω είναι το πρώτο καθήκον του προλεταριάτου.
β. Κάθε οργάνωση που καταλαμβάνει την πολιτική εξουσία, ακόμη και αν ονομάζεται προσωρινή και επαναστατική, για να εξασφαλίσει αυτή την καταστροφή, δε μπορεί να είναι παρά μια απάτη, και θα είναι τόσο επικίνδυνη για το προλεταριάτο, όσο και οι κυβερνήσεις που υπάρχουν σήμερα.
γ. Αρνούμενοι κάθε συμβιβασμό για να επιτύχουν την πραγματοποίηση της κοινωνικής επανάστασης, οι προλετάριοι όλων των χωρών πρέπει να θεμελιώσουν, έξω από τα πλαίσια κάθε αστικής πολιτικής, την αλληλεγγύη της επαναστατικής δράσης. {…} (2)
4. Ιστορικά, η σοσιαλδημοκρατία ήταν ένα σοσιαλιστικό κίνημα που υποστήριζε τη δημιουργία μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, με τη στενή έννοια του όρου, μέσα από τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες επρόκειτο να επιτευχθούν με την ταξική πάλη και την σοσιαλιστική διαχείριση του κράτους. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ωστόσο, μια σειρά σοσιαλιστικών κομμάτων απέρριψε την επανάσταση και άλλες παραδοσιακές ιδέες του μαρξισμού, όπως η ταξική πάλη, και έλαβε πιο μετριοπαθείς θέσεις. Αυτές οι μετριοπαθείς θέσεις περιλαμβάνουν την πεποίθηση ότι ο ρεφορμισμός είναι ένας επιθυμητός δρόμος προς την επίτευξη του σοσιαλισμού.
Το «Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας» προήρθε από την ενοποίηση δυο μικρών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, του «Γενικός Σύνδεσμος Γερμανών Εργατών» που είχε ιδρύσει ο Φέρντιναντ Λασάλ, το 1863 στη Λειψία και του «Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα» (Sozialdemokratische Arbeiterpartei), που είχαν ιδρύσει οι Άουγκουστ Μπέμπελ και Βίλχελμ Λίμπκνεχτ ( πατέρας του Karl Liebknecht). Στις 27 Μαΐου 1875 η ενοποίηση αυτών των δυο κομμάτων ήταν και η ιδρυτική πράξη γέννησης της «αγίας»σοσιαλδημοκρατίας και αυτού που ξέρουμε ιστορικά μέχρι σήμερα σαν γερμανική σοσιαλδημοκρατία, και είναι το μεγαλύτερο σε ηλικία σύγχρονο κόμμα της Γερμανίας. Στο ξεκίνημά του το κόμμα βρισκόταν κοντά στα εργατικά συνδικάτα και ιδεολογικά υποστήριζε τον επαναστατικό μαρξισμό, όπως και τα περισσότερα σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του 19ου αιώνα. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας κάποτε το μεγαλύτερο κόμμα της Ευρώπης αποτέλεσε πρότυπο και ήταν η μήτρα για την δημιουργία όλων των υπολοίπων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και του Ρώσικου.
Όλοι οι ρεφορμιστές και οι ριζοσπάστες εξουσιαστές – κρατιστές σοσιαλιστές, λασσαλικοί, μαρξιστές και οι μετέπειτα οπαδοί των Καρλ Κάουτσκι, Έντουαρντ Μπέρνσταϊν, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Καρλ Λίμπκνεχτ κτλ, αναφερόντουσαν σαν σοσιαλδημοκράτες μέχρι που διαφοροποιήθηκαν οι Μπολσεβίκοι με τον Βλαντίμιρ .Ι. Λένιν, εκείνη την περίοδο ήταν και αυτοί μια μικρή φράξια του ρώσικου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και μέλη της Δεύτερης Διεθνούς.
Λίγο αργότερα, αποχώρησαν από τη Δεύτερη διεθνή και δημιούργησαν την Τρίτη Διεθνή (Κομμουνιστική Διεθνής (Κ.Δ) ή Κομιντέρν) έτσι ονομαστήκαν και τα άλλα κόμματα που συμμετείχαν στην Τρίτη Διεθνή κομμουνιστικά συμπεριλαμβανόμενου και το μπολσεβίκικου. Αυτό δημιούργησε άλλο ένα πρόβλημα στους αναρχικούς αφού δεν ήθελαν να τους ταυτίζουν με τους αυταρχικούς κρατιστές κομμουνιστές του μαρξισμού – λενινισμού. Έτσι υιοθέτησαν ευρύτερα τον όρο «ελευθεριακός κομμουνισμός».
Αργότερα δημιουργήθηκε άλλη μια διεθνής, η Τέταρτη, από τον Τρότσκι για να διαφοροποιηθεί από τον Στάλιν που τον θεωρούσε σφετεριστή της εξουσίας και της ηγεσίας του μπολσεβίκικου κουμμουνιστικού κόμματος. Η επονομαζόμενη Δεύτερη Διεθνής, η σοσιαλδημοκρατική, που ίδρυσαν οι ρεφορμιστές σοσιαλιστές, λασσαλικοί, οι ποσσιμπιλιστές, μαζί με τον Φρίντριχ Ένγκελς και τους υπόλοιπους μαρξιστές, η συνέχεια της φτάνει ως τις μέρες μας. Είναι αυτό το κακέκτυπο σοσιαλφιλελεύθερο συνονθύλευμα, που βλέπουμε σήμερα σαν Σοσιαλιστική Διεθνή όπου ήταν πρόεδρος της ο Γιώργος Παπανδρέου πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κάποιοι/ες θα θυμάστε ότι αυτός έλεγε και το αμίμητο ότι είναι “αντιεξουσιαστής της εξουσίας”. (3)
4. Η Τρίτη Διεθνή και οι αναρχικοί (4)
Α. Το Πρώτο συνέδριο της CNT το Δεκέμβρη του 1919
(Από το έργο του Ζοζέ Ρειράτ «Η CNT στην Ισπανική επανάσταση», 1958)
[…] Το 1ο συνέδριο της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας Ισπανίας (CNT) έγινε στη Μαδρίτη από τις 10 ως τις 18 Δεκέμβρη 1919. Προσυνεδριακά, τις πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες οργανώσεις απασχόλησαν τρία βασικά ζητήματα: α. ένωση των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων του Ισπανικού προλεταριάτου (απορρίφθηκε με 221.824 ψήφους υπέρ, έναντι 433.458 ψήφους κατά και 10.192 αποχές) . β. νέα οργανική δομή στη βάση βιομηχανικών εθνικών ομοσπονδιών (απορρίφθηκε με 14.000 ψήφους υπέρ , έναντι 651.472 ψήφους κατά ) και γ. μια δήλωση υπέρ των ελευθεριακών κομμουνιστικών αρχών της τάσης των οπαδών της απόλυτης ελευθερίας ( έγινε δεκτή ομόφωνα).
Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση έγινε πάνω στο θέμα της στάσης που έπρεπε να παρθεί απέναντι στη ρωσική επανάσταση. Ακούστηκαν πολλές απόψεις. Οι πιο σημαντικές ήταν:
– Ποια μέσα θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πρακτικά για να βοηθήσουμε τη ρώσικη επανάσταση και να αποτύχει ο αποκλεισμός που έχουν επιβάλλει τα καπιταλιστικά κράτη;
– Ήταν αναγκαία η προσχώρηση στην Τρίτη Συνδικαλιστική Διεθνή;
– Η Συνομοσπονδία έπρεπε να προσχωρήσει αμέσως στη Διεθνή και σε ποια;
– Θα είναι χρήσιμο να συγκληθεί στην Ισπανία ένα συνέδριο της Διεθνούς;
Έγιναν δεκτές πολλές εισηγήσεις, μεταξύ των οποίων και η πιο κάτω:
«Η Εθνική Συνομοσπονδία παραμένει σταθερός υπερασπιστής των αρχών που υποστήριζε ο Μπακούνιν στην Πρώτη Διεθνή. Από την άλλη μεριά, δηλώνει ότι προσχωρεί προσωρινά στην Τρίτη Διεθνή επειδή ο κύριος χαρακτήρας της είναι επαναστατικός και περιμένοντας να γίνει το Διεθνές Συνέδριο στην Ισπανία, πρέπει η Συνομοσπονδία να βάλει τις βάσεις οι οποίες θα διέπουν την αληθινή Διεθνή των εργαζομένων».
Ο Άνγκελ Πεστάνια ορίστηκε ως εκπρόσωπος για να πάει στη Ρωσία και να γνωστοποιήσει εκεί τις αποφάσεις που πήρε το συνομοσπονδιακό συνέδριο.
Β. Το Δεύτερο Συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς (Ιούνιος 1920)
(Αφήγηση του Άνγκελ Πεστάνια)
Το 2ο Συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς άρχισε στις 28 Ιουνίου 1920 στην έδρα της στη Μόσχα. Στην αρχή ο Ζηνόβιεφ πρότεινε να γίνει δεκτή σαν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Τρίτης Διεθνούς, η Ισπανική Συνομοσπονδία. Η πρόταση έγινε δεκτή.
Ο Λοζόφσκυ (πρόεδρος της συνδικαλιστικής κόκκινης Διεθνούς από το 1920 ως το 1937) πρότεινε με τη σειρά του την οργάνωση μιας επαναστατικής συνδικαλιστικής Διεθνούς, τονίζοντας: «Στην πλειοψηφία των εμπόλεμων χωρών, το μεγαλύτερο μέρος των συνδικάτων υπήρξαν κατά τα οδυνηρά χρόνια του πολέμου, οπαδοί της ουδετερότητας (απολιτικής). Υπήρξαν οι δούλοι του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού και είχαν παίξει ολέθριο ρόλο καθυστερώντας την χειραφέτηση των εργαζομένων.
Στη δικτατορία της αστικής τάξης χρειαζόταν η επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, σαν το μόνο αποφασιστικό και μεταβατικό μέσο, της μόνης ικανής δύναμης να κλονίσει την αντίσταση των εκμεταλλευτών και να εξασφαλίσει έτσι την ισχυροποίηση της εξουσίας από το προλεταριάτο».
Το συνέδριο αποφασίζει κατά συνέπεια:
– Να καταδικάσει κάθε τακτική που προορίζεται να κάνει ώστε να βγουν έξω από τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές οργανώσεις τα πρωτοποριακά στοιχεία και αντίθετα να απομακρυνθούν κατά ριζικό τρόπο από τη διεύθυνση του συνδικαλιστικού κινήματος οι οπορτουνιστές που είχαν συνεργαστεί με την αστική τάξη αποδεχόμενοι τον πόλεμο.
– Να υποστηρίξει μέσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις όλου του κόσμου μια μεθοδική προπαγάνδα δημιουργώντας σε κάθε μια από αυτές έναν κομμουνιστικό πυρήνα που θα κατέληγε να επιβάλλει την άποψή του.
– Να δημιουργήσει μια επιτροπή διεθνούς δράσης και πάλης για τη μεταμόρφωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτή η επιτροπή θα λειτουργήσει σαν ένα διεθνές συμβούλιο των εργατικών συνδικάτων σε συμφωνία με την εκτελεστική επιτροπή της Τρίτης Διεθνούς στις συνθήκες που θα διαμορφωθούν από το συνέδριο. Αυτό θα αποτελείται από εκπροσώπους όλων των εργατικών εθνικών οργανώσεων που έχουν προσχωρήσει.
Όταν πήρα το λόγο δήλωσα : τρία σημεία του ντοκουμέντου θα γίνουν το αντικείμενο μιας γρήγορης και συγκεκριμένης εξέτασης, διότι οι οργανώσεις που αντιπροσωπεύω πήραν μια θέση που τις χωρίζει ολότελα από αυτό το ντοκουμέντο. Τα τρία σημεία είναι: ο απολιτισμός, η κατάκτηση της εξουσίας και η δικτατορία του προλεταριάτου.
Πραγματικά, μέσα σ΄ αυτό το ντοκουμέντο, ο απολιτισμός είναι καταδικασμένος, από μερικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, ενώ σχεδόν όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συντάχτηκαν υπέρ του ιμπεριαλιστικού πολέμου ήταν πολιτικοποιημένες, γεγονός που είναι αντίθετο με εκείνα που μας λέει το ντοκουμέντο. Πού βρίσκεται, λοιπόν, η λογική αυτού του ντοκουμέντου; Τα δύο σημεία που μένουν είναι εκείνα που αφορούν την κατάκτηση της εξουσίας και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Είναι λίγος ο χρόνος για να εκθέσω αυτό που σκέφτεται η Συνομοσπονδία και που εκπροσωπώ εδώ πάνω σ΄ αυτά τα δύο θέματα.
Σας υπενθυμίζω πως κατά τη διάρκεια του πρώτου συνεδρίου της Συνομοσπονδίας που έγινε στη Μαδρίτη, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη της τελευταίας χρονιάς (1919), αποφασίστηκε ομόφωνα από τους πεντακόσιους παρόντες αντιπροσώπους ότι ο τελικός σκοπός ήταν η επικράτηση του κομμουνισμού με πλήρεις ελευθερίες.
Θα προσθέσω ακόμη δύο λέξεις ως προς το θέμα του άρθρου που ευνοεί τη στενή συνεργασία με το πολιτικοποιημένο κομμουνιστικό προλεταριάτο.
Η Συνομοσπονδία αποδέχεται τη συνεργασία με όλες τις επαναστατικές οργανώσεις που θα πάλευαν εναντίον του καπιταλιστικού καθεστώτος διατηρώντας πάντα το δικαίωμα να το κάνουν όπως θα τους φαινόταν καλύτερα. Σκέπτομαι ότι πραγματικά η Συνομοσπονδία μου δε θα δεχόταν ποτέ να συμφωνήσει αν αμφισβητούνταν η ελευθερία της δράσης της.
Την πρώτη και τη δεύτερη παράγραφο δε τις συζήτησε κανείς. Στη διάρκεια της συζήτησης στην τρίτη παράγραφο ξανά δήλωσα ότι εμείς είμαστε μη πολιτικοποιημένοι και ότι έπρεπε να ανταπεξέλθουμε στον πόλεμο με όλα τα μέσα και ότι ήταν παράδοξο να υπογράψουμε ένα ντοκουμέντο που καταδίκαζε τη δράση μας και τις αρχές μας. Τελικά συμφωνήθηκε η τροποποίηση της σύνταξης αυτής της παραγράφου.
Η τέταρτη παράγραφος έγινε η αιτία μιας μακράς συζήτησης γιατί ήμαστε πολλοί που υποστηρίζαμε την αρχή μιας πλήρους συνδικαλιστικής αυτονομίας. Τέλος, ύστερα από ατέλειωτες συζητήσεις το ντοκουμέντο υπογράφηκε από πέντε από τους εφτά συνολικά παρόντες αντιπροσώπους.
Η θέση μου ήταν πολύ λεπτή, γιατί η Συνομοσπονδία είχε προσχωρήσει στην Τρίτη Διεθνή. Δεν μπορούσα να απορρίψω ένα ντοκουμέντο που είχε γίνει δεκτό από αυτή. Άρα, έπρεπε να ακολουθήσω την πλειοψηφία.
Εξάλλου κατά την υπογραφή αυτού του ντοκουμέντου είχα γράψει: «από την Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας, Άνγκελ Πεστάνια», αντί να γράψω «για την Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας, Άνγκελ Πεστάνια». Έτσι απαλλασσόμουν από την ευθύνη. Όταν μου έδωσαν το λόγο, θύμισα ότι οι αντιπρόσωποι γνωρίζουν ήδη τις αντίθετες θέσεις μου ως προς την κατάκτηση της εξουσίας και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Θύμισα, επίσης, πως οι θέσεις αυτές δεν εκφράζανε την προσωπική μου άποψη, αλλά την άποψη της Συνομοσπονδίας.
Δήλωσα κατά συνέπεια, ότι αν η πλειοψηφία με υποχρέωνε να αποδεχτώ το ντοκουμέντο όπως ήταν, θα το υπέγραφα, αλλά θα έδινα από πριν την εξής προειδοποίηση: «όλα όσα αναφέρονται στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, στη δικτατορία του προλεταριάτου και στη συνεργασία με το κομμουνιστικό πολιτικό προλεταριάτο παραμένουν υποταγμένα στις κατοπινές αποφάσεις που θα πάρει η Συνομοσπονδία μόλις επιστρέψω στην Ισπανία και η συνομοσπονδιακή Επιτροπή θα μάθει για όλα όσα αποφασίστηκαν κατ΄ αυτή τη σύσκεψη».
Το ίδιο έγινε για την πρόσκληση που θα απευθυνόταν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις όλου του κόσμου. Σ΄ αυτή την πρόσκληση γραφόταν πως οι συνδικαλιστικές, εθνικές και διεθνείς επαγγελματικές οργανώσεις, οι τοπικές και περιφερειακές ενώσεις που αποδέχονταν την επαναστατική πάλη των τάξεων, προσκαλούνταν να παραβρεθούν στη συνδιάσκεψη.
Δεν ήμουν σύμφωνος ούτε με αυτή την πρόσκληση που έφραζε το δρόμο σε πολλές οργανώσεις που θα ήθελαν να παραβρεθούν στη συνδιάσκεψη, αλλά που δεν ήταν σύμφωνες με τη δικτατορία του προλεταριάτου και με την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτό ήταν κατά τη γνώμη μου μια πλάνη…
Γ. Ένα συνέδριο Μαριονέτα
Ο Πεστάνια βεβαιώνει πως οι κομμουνιστές ήταν σύμφωνοι στη βελτίωση της σύνταξης του ντοκουμέντου στο θέμα της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά μόλις για μια στιγμή απουσίασε ο Ισπανός αντιπρόσωπος, το ντοκουμέντο δημοσιεύτηκε όπως ήταν στο πρωτότυπο κείμενο. Στο θέμα της ανάπτυξης του ίδιου συνεδρίου, ο Πεστάνια λέει πως η πάλη που έγινε για το πρόσωπο που θα αναλάβει την προεδρία τράβηξε όλη την προσοχή. Αλλά πολύ γρήγορα διαπίστωσε, πως το ίδιο το συνέδριο ήταν μια μαριονέτα.
Η προεδρία έκανε τον κανονισμό. Τροποποιούσε όπως της άρεσε τις προτάσεις, ανέτρεπε την ημερήσια διάταξη και παρουσίαζε προτάσεις δικής της πρωτοβουλίας. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε στο συνέδριο ήταν εντελώς καταχρηστικός για να πετύχει τους σκοπούς της. Παράδειγμα, ο Ζηνόβιεφ εκφώνησε έναν λόγο μιάμιση ώρας παρόλο που κάθε παρέμβαση δεν έπρεπε να ξεπερνάει τα δέκα λεπτά.
Ο Πεστάνια ήθελε να απαντήσει σ΄ αυτή την ομιλία αλλά το λόγο του τον διέκοψε στα δέκα λεπτά με το χέρι, το προεδρείο. Ο ίδιος ο Πεστάνια κριτικαρίστηκε από τον Τρότσκι μέσα σε ένα λόγο που κράτησε περισσότερο από τρία τέταρτα της ώρας και όταν ο Πεστάνια ζήτησε να απαντήσει στις επιθέσεις του Τρότσκι, το προεδρείο δήλωσε ότι η συζήτηση είχε κλείσει. Ο ίδιος αναγκάστηκε να διαμαρτυρηθεί για τον τρόπο που ορίζονταν οι εισηγητές. Θεωρητικά, κάθε αντιπρόσωπος μπορούσε να κάνει μια πρόταση, αλλά το προεδρείο διάλεγε το ίδιο τους «ενδιαφέροντες». Οι αναλογικοί ψήφοι (κατά αντιπροσωπεία ή αντιπρόσωπο) προβλέπονταν, αλλά δεν εφαρμόζονταν. Έτσι, το ρωσικό κομμουνιστικό κόμμα εξασφάλιζε μια άνετη πλειοψηφία.
Η αποκορύφωση ήταν ότι μερικές ενδιαφέρουσες αποφάσεις δεν παίρνονταν ούτε μέσα στην αίθουσα του συνεδρίου αλλά, στα παρασκήνια. Με αυτές τις διαδικασίες εγκρίθηκε το παρακάτω κείμενο: «Στα προσεχή παγκόσμια συνέδρια της Τρίτης Διεθνούς, οι εθνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις που είναι μέλη θα αντιπροσωπεύονται από τους αντιπροσώπους του κομμουνιστικού κόμματος κάθε χώρας».
Η διαμαρτυρία εναντίον αυτής της απόφασης απλούστατα αγνοήθηκε. Ο Πεστάνια εγκατέλειψε τη Ρωσία στις 6 Σεπτέμβρη 1920, αφού αντάλλαξε εντυπώσεις σύντομες με τον Αρμάνδο Μπόρκι (γενικού γραμματέα της Αναρχοσυνδικαλιστικής Ιταλικής Ένωσης ) που είχε πάει στη Ρωσία σαν εκπρόσωπος της Ένωσης και τώρα έφευγε απογοητευμένος από αυτή την εμπειρία. Αλλά πριν εγκαταλείψουν τη Μόσχα και οι δύο, πήραν γνώση της εγκυκλίου για την οργάνωση της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς.
Αν στα μελλοντικά συνέδρια της Τρίτης Διεθνούς ήθελε κανείς, να εξασφαλίσει την κυριαρχία των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, θα μπορούσε να υποθέσει ότι μέσα σε μια συνδικαλιστική Διεθνή το πράσινο φως θα ανοιγόταν μόνο για τις εργατικές κεντρικές οργανώσεις που ελέγχονταν από τα κομμουνιστικά κόμματα. (*)
Το σχέδιο δράσης του 2ου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς, περιλάμβανε :
Μια ειδική Επιτροπή θα έπρεπε να οργανωθεί σε κάθε χώρα από το κομμουνιστικό κόμμα.
Αυτή η Επιτροπή θα είχε για δουλειά της να δέχεται και να διανέμει σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τις εγκυκλίους και τις δημοσιεύσεις της Κόκκινης Διεθνούς οργάνωσης.
Η Επιτροπή θα όριζε τους συντάκτες των επαγγελματικών και επαναστατικών εφημερίδων εντυπώνοντας τους την άποψη της Διεθνούς εναντίον της αντίπαλης Διεθνούς.
Η Επιτροπή θα επέβαινε με τα δικά της μέσα επέμβασης και πολεμικής.
Η Επιτροπή θα δουλεύει σε στενή συνεργασία με το κομμουνιστικό κόμμα παραμένοντας όμως ένα διαφορετικό όργανο.
Η Επιτροπή θα συμβάλλει στη σύγκλιση διασκέψεων στις οποίες θα συζητούνται θέματα διεθνούς οργάνωσης και θα διαλέγει τους ικανούς για προπαγάνδα ρήτορες.
Η Επιτροπή θα συγκροτείται κατά προτίμηση από κομμουνιστές συντρόφους. Οι εκλογές θα επιβλέπονται από το κομμουνιστικό κόμμα.
Στις χώρες που δε θα μπορεί να υιοθετηθεί αυτή η μέθοδος θα στέλνονται απεσταλμένοι του κομμουνιστικού κόμματος για να δημιουργήσουν μια παρόμοια οργάνωση.
*σημ. τ. Σύντ. Βεβαίως έτσι πρέπει να γίνει, γιατί σύμφωνα με τις υποδείξεις του μεγάλου μηχανοδηγού της ιστορίας Β.Ι. Λένιν: «Πρέπει να ξέρουμε να αντιστεκόμαστε με όλα μας τα μέσα, να κάνουμε κάθε θυσία και να είμαστε έτοιμοι για όλα – αν η ανάγκη – να χρησιμοποιήσουμε ακόμα και το δόλο, την υποκρισία, τις αθέμιτες μεθόδους, να αποσιωπήσουμε και να κρύψουμε την αλήθεια, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να διεισδύσουμε στα συνδικάτα, να παραμείνουμε σ΄ αυτά και να πραγματοποιήσουμε εκεί ένα κομμουνιστικό έργο». Β.Ι. Λένιν, «Ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Ο ιησουίτικος μακιαβελισμός (ο σκοπός αγιάζι τα μέσα) σε όλο του το μεγαλείο.
6. Η χαμένη τιμή της αριστεράς. (Απόσπασμα από κείμενο που γράφτηκε λίγο μετά το δημοψήφισμα που διεξήχθη στης 5 Ιουλίου του 2015) (5)
{…} Σύντροφοι αριστεροί είστε τόσο αντιφατικοί που η αντίφαση σας δεν μπορεί να εξηγηθεί με πολιτικούς όρους άλλα μόνο με την επιστήμη της ψυχοπαθολογίας, γιατί από την μια λέτε ότι είστε οπαδοί του διαλεκτικού-ιστορικού υλισμού και από την άλλη βγάζετε ιδεαλιστικά συμπεράσματα από την ιστορία και η ιστορία εκτός από τραγωδία ή κωμωδία είναι και αμείλικτη γιατί ζούμε στις απαρχές του 21ου αιώνα και είναι σαν να μην υπήρξε ο 20ος, αντίθετα έχουμε περάσει από τον 19ο αιώνα κατευθείαν στον 21ο .
Πάμε λοιπόν στον 19ο αιώνα, όταν άρχισαν να διαμορφώνονται οι σοσιαλιστικές τάσεις (εκεί ανήκουν και οι αναρχικοί) μέσα στην κοινωνία των προλεταρίων, δρομολογήθηκαν δυο πολιτικές τάσεις και στρατηγικές, χονδρικά οι αναρχικοί υποστήριξαν ότι πρέπει να γκρεμίσουμε και να αναδημιουργήσουμε και οι μαρξιστές, λασαλικοί και λοιποί σοσιαλιστές υποστήριξαν ότι πρέπει να μπούμε στους αστικούς θεσμούς και δομές και να τους αλλάξουμε από μέσα. Οι αναρχικοί είπαν ότι αυτό είναι αδύνατον γιατί όλη την ατμόσφαιρα και το πλαίσιο το διαμόρφωσαν- διαμορφώνουν οι αστοί και είναι αυτή η τάξη είναι που δίνει την μορφή και το περιεχόμενο.
Εσείς οι αριστεροί είπατε τότε χρησιμοποιώντας την αυτ-απάτη του Μαρξ (βάση και εποικοδόμημα) ότι αν αλλάζοντας την βάση οικονομία – παραγωγικές σχέσεις αναγκαστικά θα αλλάξει και το εποικοδόμημα δηλαδή τις πολιτικές σχέσεις και το κράτος ( αυτός ο υπέρ θεσμός) που είναι η κορύφωση των πολιτικών σχέσεων στην αστική κοινωνία. Οι αναρχικοί υποστήριξαν ότι το προλεταριάτο αν δεν συντρίψει ταυτόχρονα τον αστισμό και στα δυο επίπεδα εφαρμογής του δηλαδή τις παραγωγικές και πολιτικές σχέσεις, νέα δεσμά αυτή την φορά πιο βαριά θα έρθουν να τον υποδουλώσουν.
Βλέπετε φίλοι αριστεροί ότι οι αναρχικοί δεν είχαν μόνο μια αντίληψη ισότητας – σαν την δικιά σας- τύπου στρατοπέδου, αλλά προσλαμβάνανε το προλεταριάτο – χωρίς μεσσιανισμούς – σαν την τάξη που αν θέλει να καταργήσει τον εαυτό του και όλες τις τάξεις δεν μπορεί να το κάνει παρά μόνο σαν η δυνατή ελευθερία, συντρίβοντας χωρίς στάδια τον καπιταλισμό και το κράτος .
Δυστυχώς η ιστορία δεν έκανε το χατήρι στους αναρχικούς, μειοψήφησαν στους κόλπους του προλεταριάτου και οι μαρξιστές με τις δυο εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας την καουτσκική ρεφορμιστική και την λενινιστική ριζοσπαστική ηγεμόνευσαν. Σύντροφοι αριστεροί το τι έγινε τον 20ο αιώνα όταν εφαρμόστηκαν οι θέσεις σας στην πράξη το έχει βιώσει η καταπιεσμένη – εκμεταλλευόμενη ανθρωπότητα με οδύνη.
Εκείνη την εποχή, μιλάω για τον 19ο αιώνα, επιλέξατε να συμμετέχετε στους αστικούς θεσμούς (για να τους αλλάξετε από τα μέσα ! ) όμως αλίμονο όπως συμβαίνει μέσα στην ιστορία της κυριαρχίας, αντί να αλλάξετε τους θεσμούς τους φέρατε μέσα στις προλεταριακές κοινότητες εισάγοντας τα αστικά πρότυπα. Ο εκλογισμός, ο κυβερνητισμός, η ιεραρχία και η διαμεσολάβηση λίγο πολύ άγνωστες στις τάξεις των προλετάριων άρχισαν να γίνονται ο κανόνας.
Έκτοτε μέσα από τον κυβερνητισμό και τις κυβερνήσεις που συμμετείχατε είτε συμμαχώντας με τους μεσοαστούς είτε συμμαχώντας με τους αστούς μπήκατε και εσείς στο κλαμπ της διγλωσσίας γιατί είναι λάθος να λέμε ότι τα κόμματα και οι κυβερνήσεις λένε ψέματα, το σωστό είναι να λέμε ότι είναι δίγλωσσες, οι κυβερνήσεις μέσα από το πολιτικό ψέμα είναι πάντα δίγλωσσες, άλλα λένε τα κόμματα για να αποσπάσουν ψήφους και άλλα εφαρμόζουν όταν κυβερνούν, και φυσικά η κορύφωση της διγλωσσίας συμβαίνει όταν η εκάστοτε κυβέρνηση θέλει να αποσπάσει συναίνεση από τις κατώτερες τάξεις.
Αγαπητοί σύντροφοι αριστεροί ακόμα και όταν βρεθήκατε μπροστά στην επανάσταση την διγλωσσία χρησιμοποιήσατε για να αποσπάσετε συναίνεση το “όλη η εξουσία στα σοβιέτ” τι ήταν; και τι έγινε μετά; φυσικά όλη η εξουσία στο κόμμα, αυτό ήταν στην πραγματικότητα το αληθινό σύνθημα. Το τι έγινε τον 20ο αιώνα με τις κυβερνήσεις λαϊκών μετώπων που συμμετείχατε ή με την άγια σοσιαλδημοκρατία δεν το πιάνω εδώ γιατί θα μακρηγορήσω, φυσικά από το μικρόβιο της διγλωσσίας (όπως και τώρα) μολύνθηκαν και κάποιοι αναρχικοί χάριν του μετώπου ενάντια στον φασισμό λ.χ συμμετοχή στην κυβέρνηση το 1936 στην Ισπανία και (αυτό μας έχει στοιχειώσει) αγνοώντας το αξίωμα του συκοφαντημένου και υποτιμημένου Πιερ Ζοζέφ Προυντόν ότι εκτός των άλλων “κυβέρνηση ανθρώπου από άνθρωπο σημαίνει δουλεία”, εδώ κλείνω την μικρή και αποσπασματική αυτή ιστορική αναφορά και έρχομαι λίγο στα δικά μας και στο σήμερα. {…}
7. Εν κατακλείδι, αυτό το εν κατακλείδι ή το δια ταύτα αν προτιμάτε, απευθύνετε κύρια στους αναρχικούς/ες.
Οι σοσιαλδημοκράτες και οι μπολσεβίκοι μέσα στον αναρχικό χώρο.
Ήταν λίγο πριν από τις εκλογές που έφεραν την “πρώτη φορά αριστερά στην κυβέρνησή” του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2007 που κάποιοι αναρχικοί/ες σαλιάριζαν με τους αριστερούς, τότε δημοσίευσα ένα κείμενο με τίτλο: “Οι εκλογές – ο αριστερός σαλτιμπάγκος και οι αναρχικοί” σε δυο μέρη. (6)
Διαφαινόταν από τότε μια τάση στον αναρχικό χώρο που είχε μια σοσιαλδημοκρατική λογική του επίπεδου “επιλέγουμε το μικρότερο κακό”, μετά ήρθαν και οι συναλλαγές οι οποίες δεν ξέρω αν έγιναν δια συμφωνίας ή ήταν μια ακούσια άποψη-τακτική. Πάντως αυτό που ακούγονταν και πλανιόνταν σαν περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν ότι, ψηφίζουμε αριστερά γιατί θα δώσει αμνηστία στους πολιτικούς κρατούμενους, θα καταργήσει το ειδικό νόμο φυλάκισης (ειδικές φυλακές) και ότι θα τροποποιήσει τον αντιτρομοκρατικό νόμο.
Αυτή η τάση υπήρξε και μέσα στη “συνέλευση αναρχικών/ες για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση”, τότε έβαλα θέμα λέγοντας ότι: “αν θα πάει να ψηφίσει κάποια /κάποιος αναρχικός είναι και δικό του θέμα, άλλα εδώ μέσα που κάνουμε καμπάνια ενάντια στις εκλογές να ψιθυρίζετε ότι πρέπει να ψηφίσουμε αριστερά είναι ανήθικο, ιησουίτικο – μακιαβελικό (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) μοίρασα κείμενο και κάποια άτομα αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την συνέλευση.
Στο δημοψήφισμα του 2015 και στις δυο εκλογές του 2015 αυτοί οι αναρχικοί/ες σαλιάρισαν τόσο πολύ με την αριστερά που έγιναν γυμνοσάλιαγκες. Φυσικά όλοι/ες αυτοί δεν βγήκαν ανοικτά με κείμενα, αφίσες κλπ να υποστηρίξουν ψηφίζουμε αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί/ες οι ψιθυριστές γυμνοσάλιαγκες βρίσκονταν γύρω από τον παλιό Ρουβίκωνα, τους ατομικιστές – μηδενιστές ΣΠΦδες, διάφορους από την μετέπειτα σταλινική Ταξική Αντεπίθεση, διάφοροι καταληψίες και διάφοροι αναρχοσυνδικαλιστές – σοσιαλδημοκράτες γύρω από την Ροσινάντε. (το ίδιο 5)
Μόνο (όσο έπεσε στην αντίληψη μου, από Αθήνα) οι αναρχικές ομάδες “καθ’οδον” η “ΑΚΑ”,ο “χορός της καρμανιόλας”, οι συλλογικότητες από “τα Δυτικά” και η “Συσπείρωση Αναρχικών”. Επίσης ατομικά με κείμενα τους ο Νίκος Μαζιώτης και η Πόλα Ρούπα βγήκαν ανοιχτά με αφίσα ή κείμενο ενάντια στο δημοψήφισμα και τις εκλογές. (7)
Παράλληλα είχε/έχει δημιουργηθεί ένα ρεύμα γύρω από την Ταξική Αντεπίθεση και από όλους/ες που λένε και υπογράφουν ως αναρχικοί/ες και κομμουνιστές, θα ήθελα ειλικρινά να μάθω τι σόι αναρχικοί/ είναι αυτοί που συνεργάζονται ή γίνονται πολιτική ουρά της χειρότερης εκδοχής του μαρξισμού αυτών των νέο μ.λ σταλινικών, φυσικά είναι δικαίωμα τους να αυτοαναφέρονται όπως νομίζουν, όμως είναι και δικό μου δικαίωμα να υποστηρίζω ότι οι αναρχικοί/ες που περάσανε στον μπολσεβικισμό είναι σκέτη οπισθοδρόμηση και να υπενθυμίσω ότι είχα αναφερθεί σε αυτό λίγο πιο παλιά. (8)
Όπως βλέπετε – έστω και με έναν επιγραμματικό τρόπο – φίλοι αντικαπιταλιστές και λοιποί, την σοσιαλδημοκρατία την έφτιαξαν όντως οι καπιταλιστές, αλλά δεν λέτε όλη την αλήθεια, ότι δηλαδή την έφτιαξαν την ενδυνάμωσαν και την παγιοποίησαν οι αριστεροί καπιταλίστες, γιαυτό παραμένει επίκαιρο τα σύνθημα που έβγαλε η γενιά μου, “ίδια είν’ τα αφεντικά δεξιά και αριστερά”.
ΥΓ. Μου κάνει εντύπωση που μερικοί σαν άτομα ή συλλογικότητες γράφοντας σήμερα για αυτά τα θέματα δεν κάνουν αναφορές στα κείμενα μου, αλλά δεν πειράζει τα κείμενα υπάρχουν στο αρχείο του athens.indymedia και στο δικό μου αρχείο Σεσημασμένος αναρχικός .
Επίσης όλοι/ες αυτοί που θα πουν ότι επαναφέρω παλιές ξεπερασμένες λογικές και επιχειρήματα στο τώρα, που είναι εποχές μετώπων ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τον νεοφασισμό, τους απαντώ, αφενός να μας/μου λείπουν τα μέτωπα τα είδαμε ιστορικά που κατέληξαν, και αφετέρου επειδή έχουμε γεμίσει με νέα ιδεολογικά προϊόντα, αλήθεια και ο νεομπολσεβικισμός – νεοσταλινισμός τι νέα μας φέρνουν,τι νέο είναι;
Κάποιος λέει: “το παλιό πέθανε, το νέο δεν υφίσταται ακόμα και εντωμεταξύ ζούμε την εποχή των τεράτων, και εγώ προσθέτω: Στην εποχή μας και ηττημένος και γαμημένος δεν γίνετε, και ο νοών νοείται.
Σημειώσεις:
1) Δείτε λίγκα για την δημοκρατία και την ειρήνη και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης
2) Αποσπάσματα από το κείμενο – παρέμβαση “Εμβαθύνοντας στο νόημα της κοινωνικής αναρχίας Μέρος Πρώτο: Ανανεώνοντας την αναρχική παράδοση”
3) Δείτε κείμενο μου “ο αντιεξουσιαστικός κυβερνητισμός του ΠΑΣΟΚ και οι αναρχικοί”
4) Όλα τα σχετικά αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο του Ντανιέλ Γκερέν με τίτλο “Ούτε θεός, Ούτε αφέντης” που εκδόθηκε το 1976 από της εκδ. Σπηλιώτη
5) Όλο το κείμενο εδώ: “Η χαμένη τιμή της αριστεράς”, που απάντησα “… και για τους διάφορους αναρχίζοντες, αναρχοσυνδικαλιστες που λέγανε διάφορα λ.χ ότι η αποχή από το δημοψήφισμα είναι πράξη φρικιών και ενάντια στης εργατική τάξη, η αυτό Μια απάντηση στον Γιάννη Ανδρουλιδάκη, τους συνιστώ να πάρουν τα κουβαδάκια τους – όσο είναι νωρίς – και να πάνε στην αριστερή παραλία…”.
6) “ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ – Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ”
7) Περισσότερα εδώ: 3 χρόνια μετά το δημοψήφισμα…
8) Δείτε σχετικά εδώ: “Πρέπει ο σταλινισμός να προβάλετε στο indymedia,ενάντια στην μπολσεβικοποίηση ενός τμήματος του αναρχικού χώρου που συντελείται αυτή την περίοδο”,(τότε υπέγραφα με το νικ νειμ G αλλά οι περισσότεροι ξέρανε ποιος είναι ο G).
9) Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή αναρχικά μέσα και σκοποί;
Πηγή: https://autonomidrasi.com/