Συζήτηση:Αναρχισμός
Πήδηση στην πλοήγηση
Πήδηση στην αναζήτηση
/Αρχείο1
Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω τον @JohnMad:
για την τρομερά καλή δουλειά που έχει κάνει. Εχω προσθέσει το λιθαράκι
μου στο λήμμα αν και προβληματίστηκα σε αρκετά σημεία. Τύποι, είδη
αναρχισμού, το κάνουν πολύπλοκο, ενω μια μεγάλη λίστα αυτών έκανε το
λήμμα να μοιάζει με κατάλογο. Προσθεσα το "αναρχισμος και βια", και το
"αναρχισμός και τέχνη", "Εκπαίδευση και αναρχισμός" και περισσότερη
βιβλιογραφία. Θα ήθελα τα σχολια σου JohnMad και οσων ενδιαφέρονται για
το θέμα, φυσικα. Cinadon36μίλαμου 22:28, 31 Οκτωβρίου 2018 (UTC)
Άλλες συζητήσεις [κατάλογος]
|
Αυτό το λήμμα είναι αντικείμενο της Επιχείρησης Σοσιαλισμός, μια προσπάθεια για την βελτίωση και εμπλουτισμό της Βικιπαίδειας με λήμματα που αφορούν τον Σοσιαλισμό. |
| A | Αυτό το λήμμα αποτιμήθηκε ως τάξης Α κατά την κλίμακα ποιότητας. |
| Ύψιστης | Αυτό το λήμμα έχει αποτιμηθεί ως λήμμα με Ύψιστη σπουδαιότητα κατά την κλίμακα σπουδαιότητας. |
|
Αυτό το λήμμα είναι αντικείμενο της Επιχείρησης Αποτίμησης Ζωτικών Λημμάτων, μιας συλλογικής προσπάθειας για την αποτίμηση και δημιουργία στατιστικών για τα λήμματα ζωτικής σημασίας της Βικιπαίδειας. |
| Β | Αυτό το λήμμα αποτιμήθηκε ως λήμμα τάξης Β κατά την κλίμακα ποιότητας. |
Προσθήκες στο λήμμα
Λογοκλοπή και κάκιστη ανορθόγραφη μετάφραση στο πόδι.
Η απόρριψη της εξουσίας από τους αναρχικούς, βρήκε εφαρμογή στην επιστημονολογία[β]Anarchist rejection of authority has application in epistemology and in philosophical and literary theory. O William James περιγράφει τον φιλοσοφικό πραγματισμό του ως ενός είδους αναρχικής θεωρίας.William James described his pragmatist philosophical theory as a kind of anarchism: [47] Ο θεωριτικός αναρχισμός του Πολ Φεγιερμπαντ εκφράστηκε με το έργο του «Ενάντια στην Μέθοδο»Paul Feyerabend, whose Against Method provides an example of “theoretical anarchism”. Σύμφωνα με τον Φέγιερμαντ, η επιστήμη είναι επί της ουσίας μια αναρχική διαδικασία, καθώς η επιστήμη δεν πρέπει να περιορίζεται από ιεραρχικές αρχές ή αυστηρούς κανόνες.Science is an essentially anarchic enterprise: . (Feyerabend 1975 [1993 Συνεχίζει μάλιστα καταλήγοντας πως ο θεωριτικός αναρχισμός είναι πιο ανθρωπιστικός και έχει περισσότερη πιθανότητα να οδηγήσει στην πρόοδοtheoretical anarchism is more humanitarian and more likely to encourage progress than its law-and-order alternatives, από ότι άλλες νόμιμες μεθόδοι.[47] Ο μετα-νεωτερισμός έχει χαρακτηριστεί ως αναρχικός. Ο αποκαλούμενος μετα-αναρχισμός είναι αποκεντρωμένος και η αφήγηση του αποδομεί την εξουσία και υποσκάπτει συστήματα εξουσίας.Post-structuralism and trends in post-modernism and Continental philosophy can also be anarchistic (see May 1994). So-called “post-anarchism” is a decentered and free-flowing discourse that deconstructs power, questions essentialism, and undermines systems of authority Η αποδομιτική εργασία φιλοσόφων όπως Ντεριντα, Ντελουζέ, Φουκω, άσκησε κριτική κατά της θεμελίωσης της αρχής, συμπεραίνοντας πως αν δεν υπάρχει αυτή η θεμελίωση, τότε είμαστε ελεύθεροι με κάθε πιθανή επιλογή. [47]the deconstructive and critical work of authors such as Derrida, Deleuze, Foucault, and others, this critique of the arché goes all the way down.https://plato.stanford.edu/entries/anarchism/
Ελλείψεις και ανακρίβειες του λήμματος αναρχισμός
Να με συγχωρείτε αλλά όπως παρουσιάζετε τον αναρχισμό, αυτό μοιάζει με τις παλιές κουρελούδες (τις ξέρετε;) που φτιαχνόταν στον αργαλειό με ότι υλικά περίσσευαν. Η πολυχρωμία της κουρελούς (τάσεις) δεν είναι κατ΄ανάγκη και πολυμορφία. Ο αναρχισμός δεν είναι μανιχαϊσμός, ούτε μονισμός.Αν προσθέσεις το άναρχος ή το αναρχισμός μπροστά ή πίσω από άπειρα επίθετα θα έχεις άπειρους συνδυασμούς. Γι αυτό προτείνω (λόγω του ότι η ΒΠ είναι εγκυκλοπαίδεια και πρέπει να είναι πλουραλιστική) θα ήταν πιο σωστό και ωφέλιμο να φτιαχτεί ένα ξεχωριστώ λήμμα που θα περιλαμβάνει όλες αυτές τις αποχρώσεις λχ αναρχοκαπιταλισμός, αναρχοατομικισμός,αναρχοπριμιτιβισμός κλπ.
Επίσης γύρω από την λέξη άναρχος/άναρχη υπάρχει μπόλικη αρνητική σημασία λ,χ άναρχη δόμηση, άναρχη ανάπτυξη, αναρχία στην παραγωγή κλπ.
Φυσικά και ο ίδιος ο Δημιουργός είναι άναρχος, (Ψαλ. 92,2 “Ο ένδοξος βασιλικός σου θρόνος, Κυριε, είναι ασάλευτος και αιώνιος. Από τότε που εδημιουργείτο ο κόσμος, προ πάντων των αιώνων, συ ως άναρχος Θεός υπάρχεις”). “ Ο Θεός είναι Ένας, άναρχος, άπειρος και αΐδιος στην ουσία και τη φύση του”. Φυσικά εδώ η εκκλησία εννοεί ότι δεν έχει καμιά άλλη αρχή – εξουσία από πάνω του.
Είχε πέσει στα χέρια μου το περιοδικό της αστυνομίας “αστυνομική επιθεώρηση” και διάβασα ένα άρθρο για τον αναρχισμό. Το κείμενο υποστήριζε ότι ο αναρχισμός δεν είναι φαινόμενο της εποχής μας άλλα υπάρχει από πολύ παλιά σχεδόν από πάντα! Και ανάφερε το Όμηρο που λέει για τον άναρχο Θερσίτη ο οποίος εναντιώθηκε στην εξουσία του Αγαμέμνονα κατά την διάρκεια του Τρωικού πόλεμου, αυτό διδάσκεται και στις σχολές της αστυνομίας.
Ως προς την λέξη, άλλοι αναφέρουν ότι πρώτος την αναφέρει ο Όμηρος, άλλοι ο Σοφοκλής, άλλοι ο Τριταίος, άλλοι ο Ευριπίδης,κλπ.
Στην σύγχρονη εποχή στην Γαλλική Επανάσταση αναφέρονται ως αναρχικοί - με αρνητικό τόπο - οι Αβράκωτοι και ιδικά η πιο ριζοσπαστική τους πτέρυγα οι Λυσσασμένοι, από εκεί πείρε την λέξη ο Προυντόν και έγραψε το περίφημο και αλησμόνητο: «Είσαι δημοκράτης; Όχι. Μήπως είσαι φιλελεύθερος; Όχι καθόλου. Τι είσαι τότε; Είμαι αναρχικός» ( απόσπασμα από το βιβλίο του «Τι είναι ιδιοκτησία»).
Με αυτά τα λίγα (για την οικονομία του λόγου) παραδείγματα θέλω να καταδείξω -όπως προείπα - ότι οι συνδυασμοί είναι άπειροι και θα πρέπει για να μην μπερδεύονται οι άνθρωποι, να ξεχωρίσει ο ιστορικός πολιτικοκοινωνικός αναρχισμός από τους άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς, ή τις φιλολογικές αναφορές λ.χ ο αναρχο/καπιταλισμός μπορεί να πάει στο λήμμα για τον νεοφιλελευθερισμό γιατί από εκεί έχει προέλθει. Άλλο παράδειγμα είναι ο Μαξ Στίρνερ μπορεί να πάει στο λήμμα για τον ατομικισμό, παρεμπιπτόντως ο Στίρνερ δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι αναρχικός, ούτε ο Γκόντγουιν, ούτε ο Νίτσε που θέλουν να τον εντάξουν κάποιοι στο αναρχικό πάνθεον των ιδεών μόνο και μόνο επειδή καταφερόταν ενάντια στο κράτος.
Η αναρχία δεν είναι λογοτεχνικό έργο, αφήγημα, ή γενικότερα τέχνη όπου ο καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα «ποιητική αδεία» να γράφει ότι θέλει (όπως έλεγε και ο σύντροφος Λουίτζι Φάμπρι), η αναρχία – για να παίξω και εγώ λίγο με τις λέξεις – δεν είναι η “αναρχία της μάζας” που κάνει ότι γουστάρει στα πλαίσια της ελευθεριότητας του καπιταλισμού, η αναρχία είναι ευθύνη.
Η αναρχία δεν είναι δόγμα, την αναρχία και δεν την εφεύρε κάποιος ιθύνον νους, και προπάντων και πάνω από όλα η αναρχία και ο αναρχισμός είναι ένα εναλλακτικό επαναστατικό κοινωνικό-πολιτικό πρόταγμα ως προς τα δεινά που δημιουργεί, παράγει και αναπάργει ο καπιταλισμός και το κράτος.
Ο Lucien van der Walt και Michael Schmidt στο δίτομο έργο τους (υπό εκδοσή στα ελληνικά) “Μαύρη Φλόγα” στο κεφάλαιο “Το Νόημα του Αναρχισμού: Συζητώντας τη βιβλιογραφία” μεταξύ άλλων γράφουν:
{...} Έχοντας σκιαγραφήσει τους τρόπους με τους οποίους απαντάται ο αναρχισμός στη βιβλιογραφία, θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή μας σε κάποια από τα προβλήματα που σχετίζονται με τις προσεγγίσεις αυτές. Σε αυτό το σημείο, η συζήτηση που προηγήθηκε για την προσέγγιση των επτά σοφών έχει ιδιαίτερη σημασία. Η περιγραφή προσωπικοτήτων όπως οι Γκόντγουιν, Προυντόν, Στίρνερ, Μπακούνιν, Τάκερ, Κροπότκιν και Τολστόι δείχνει ξεκάθαρα πως οι παραπάνω δεν μπορούν να θεωρηθούν εκπρόσωποι της ίδιας θεώρησης, εκτός αν η θεώρηση αυτή ορίζεται με έναν γενικόλογο τρόπο, που συσκοτίζει τις ριζικές διαφορές μεταξύ των στοχαστών αυτών.
Σε ένα πρώτο επίπεδο, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αρκετοί συγγραφείς να μην διακρίνουν τίποτα το παράξενο στην συμπερίληψη ακραίων ατομικιστών, όπως ο Στίρνερ, ριζοσπαστών φιλελεύθερων, όπως ο Ρόθμπαρντ, κι επαναστατών σοσιαλιστών, όπως οι Μπακούνιν και Κροπότκιν, στην παράδοση ενός συγκεκριμένου κινήματος. Ωστόσο, αν αυτές οι προσωπικότητες αποτελούν εκπροσώπους μίας και μοναδικής παράδοσης, τότε αυτή η παράδοση θα πρέπει να πάσχει από την έλλειψη συνεκτικού θεωρητικού πλαισίου κι από τεράστιες εσωτερικές αντιφάσεις. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει αποδεδειγμένη προγραμματική αδυναμία εύρεσης κοινών τόπων, όσον αφορά το πώς νοηματοδοτεί την ατομική ελευθερία και τον αντικρατισμό, όπως επίσης και όσον αφορά το σκεπτικό βάσει του οποίου καταλήγει να προτάσσει τα παραπάνω.
Ένα από τα προβλήματα μιας τέτοιας προσέγγισης είναι το γεγονός ότι αποτυγχάνει να παράσχει έναν αποτελεσματικό ορισμό. Οι ορισμοί θα πρέπει να προσδιορίζουν τα κοινά χαρακτηριστικά του ζητήματος για το οποίο δημιουργούνται· αυτή η προσέγγιση αποτυγχάνει να το κάνει κι επιπλέον πάσχει από έλλειψη εσωτερικής συνοχής. Επιπροσθέτως, οι ορισμοί θα πρέπει να μπορούν να οριοθετούν την οριζόμενη έννοια και να την διαφοροποιούν από άλλες· και σε αυτό το σημείο, ο θολός ορισμός του αναρχισμού ως αντικρατισμού, αποτυγχάνει. Με βάση αυτό τον ορισμό, είναι απόλυτα συνεπές να συμπεριλάβουμε τον κλασικό Μαρξισμό στις κατηγορίες του αναρχισμού, δεδομένου του γεγονότος ότι τελικός στόχος της θεωρίας αυτής είναι η ακρατική κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταναγκασμούς.
Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, για παράδειγμα, υποστηρίζει ότι το τελικό στάδιο της ιστορίας, η κομμουνιστική κοινωνία, θα είναι ακρατική -«η δημόσια εξουσία θα χάσει τον πολιτικό της χαρακτήρα»- και θα βασίζεται στην ατομική ελευθερία – «θα υπάρξει μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός ξεχωριστά θα συνιστά όρο για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Για την παράδοση του κλασικού Μαρξισμού, η κομμουνιστική κοινωνία είναι το τελικό στάδιο της ιστορίας. Σύμφωνα με τον Λένιν, «η δικτατορία του προλεταριάτου … θα αρχίσει να μαραίνεται αμέσως μετά τη νίκη του»· «Δεν διαφέρουμε από του αναρχικούς στο ζήτημα της κατάργησης του κράτους ως σκοπού». Παρόμοια, ο Νικολάι Μπουχάριν υποστήριζε ότι «Το κράτος θα σβήσει …. η προλεταριακή κρατική εξουσία θα σβήσει κι αυτή».
Αν ο αναρχισμός μπορεί να εγκολπώσει φιλελεύθερους, Μαρξιστές, ριζοσπάστες Χριστιανούς, τον Ταοισμό και άλλα πολλά, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι τα βασικά έργα για τον αναρχισμό τον περιγράφουν ως «μη συνεκτικό». Αυτή η προσέγγιση δεν είναι χρήσιμη. Δεδομένου ότι δεν είναι λίγες οι πνευματικές παραδόσεις που έχουν τουλάχιστον μερικά αρνητικά σχόλια για το κράτος και μερικά θετικά για την ατομικότητα, δεν είναι εύκολο να καθοριστεί ένα ανώτατο όριο στις παραδόσεις που μπορούν να συμπεριληφθούν, με κάποιο τρόπο, στην κατηγορία του αναρχισμού.
Ο Ελτζμπάχερ έκανε μόλις επτά επιλογές. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας λόγος να σταματήσουμε εκεί: από τη στιγμή που γίνεται αποδεκτός ο ορισμός του Ελτζμπάχερ, δεν μένει μεγάλη απόσταση να διανύσουμε από την προσέγγιση του Μάρσαλ, η οποία συμπεριλαμβάνει στο κάδρο του «αναρχισμού» τον Βούδα, τον Μαρκήσιο ντε Σαντ, τον Χέρμπερτ Σπένσερ, τον Γκάντι, τον Τσε Γκεβάρα και τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Και εάν η έννοια του αναρχισμού μπορεί να καλύψει ένα τόσο ευρύ πεδίο – ας μην ξεχνάμε πως με τα ίδια επιχειρήματα μπορούμε να συμπεριλάβουμε και τον Μαρξ με τους επιγόνους του, τότε ο ορισμός αυτός είναι τόσο διασταλτικός που καταλήγει να μην έχει στην ουσία κανένα νόημα.
Επιπλέον, έχει μεγάλη σημασία να παρατηρήσουμε ότι ο κλασικός Μαρξισμός είναι σταθερά απών από αυτές τις μελέτες για τον αναρχισμό. Αν είναι λογικό να συμπεριληφθούν οι Στίρνερ και Ρόθμπαρντ, είναι προφανώς το ίδιο λογικό να συμβεί το ίδιο και με τους Μαρξ, Ένγκελς και τους διαδόχους τους. Αν δεχτούμε τον ορισμό του Ελτζμπάχερ και τον εφαρμόσουμε με συνέπεια, τότε ο Στάλιν και ο Μάο έχουν κάθε δικαίωμα να συμπεριληφθούν ανάμεσα στους σοφούς· είναι αναπόφευκτο καθώς, σύμφωνα με αυτή τη λογική, αμφότεροι «αρνούνται το Κράτος ως μελλοντική προοπτική». Μέχρι στιγμής δεν τους έχει συμπεριλάβει κανένα από τα βασικά έργα που ασχολείται με τον αναρχισμό· αντίθετα, ο κλασσικός Μαρξισμός παρουσιάζεται πάντα σαν το απολύτως αντίθετο του αναρχισμού. Αυτό σημείο είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό. {...} (2)
Το ιδρυτικό μότο του αναρχισμού και της αναρχίας σαν πολιτικό- κοινωνικό ρεύμα ξεκινάει από εδώ:
«…Η ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο και αδικία και ο σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι υποδούλωση και βαρβαρότητα … Είμαστε επίσης εχθροί της πατριαρχικής και νομικής εξουσίας των συζύγων πάνω στις γυναίκες, των γονέων πάνω στα παιδιά και αυτό επειδή η ιστορία μας διδάσκει ότι ο δεσποτισμός στην οικογένεια είναι το σπέρμα του πολιτικού δεσποτισμού στο κράτος…» Μιχαήλ Μπακούνιν,(1814-1876)
Σαν κοινωνικό κίνημα οι απαρχές του αναρχισμού βρίσκονται σε αυτές τις πήγες:
Η πρώτη συλλογική πηγή μας είναι εδώ: Λίγους μήνες αργότερα από την δημοσίευση του μανιφέστου των 60 εργατών δημιουργείται από τους εργάτες η πρώτη μορφή αυτοοργάνωσης στην σύγχρονη εποχή. Στις 28-8-1864, σ’ όλο τον κόσμο ακούστηκε ηχηρότερος από εκείνον των 60 εργατών αυτός ο μεγάλος λόγος: «Η χειραφέτηση των εργατών πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργατών». Αυτός ο λόγος ειπώθηκε στο Σαιν Μάρτινς Χωλ στο Λονδίνο, σε μια συνέλευση εργατικών αντιπροσώπων που εκπροσωπούσαν πολλά έθνη της Ευρώπης.
Λέω πρώτη γιατί η δεύτερη είναι η Παρισινή Κομμούνα του 1871, τρίτη το συνέδριο που έγινε στο Σαιντ Ιμιέ της Ελβετίας το 1872 που θεμελίωσε τις βάσεις για την κοινωνική αναρχία, ενώ η τέταρτη είναι το διεθνές αναρχικό συνεδρίου του του 1900 στο Παρίσι που καθιέρωσε τον αναρχικό κομμουνισμό.
Από την (πρώτη) Διεθνή ο συνδικαλισμός είναι κεντρικό σημείο της ιστορίας της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης, στην ουσία ο αναρχισμός ήταν/είναι ένα διευρυμένο επαναστατικό συνδικάτο γιαυτό πιστεύει στην κοινωνική και όχι την πολιτική επανάσταση, αν πίστευε στην πολιτική επανάσταση θα ήταν κόμμα.
Ένας από τους στενούς συνεργάτες του Μπακουνιν, ο Κάρλο Καφιέρο, (1844-1892), που έγραψε την “σύνοψη του κεφαλαίου” του Μαρξ, συνόψισε τον καταφανή κομμουνιστικό χαρακτήρα του αναρχισμού ως ακολούθως:
{…} «δεν είναι αρκετό να δηλώσουμε ότι ο κομμουνισμός είναι κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ούτε μπορεί κάποιος να είναι κομμουνιστής. Πρέπει να είναι, ακόμα κι αν υπάρχει κίνδυνος να αποτύχει η επανάσταση»… «όταν ονομαστήκαμε κάποτε «κολεκτιβιστές» για να ξεχωρίσουμε από τους ατομικιστές και από τους εξουσιαστές σοσιαλιστές, βασικά ήμασταν αντιεξουσιαστές κομμουνιστές και ονομάζοντας τους εαυτούς μας «κολεκτιβιστές» νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να εκφράσουμε την αντίληψή μας ότι κάθε τι πρέπει να είναι κοινό, χωρίς να υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα μέσα και στις πηγές της εργασίας και της παραγωγής της συλλογικής εργασίας».
«Δεν μπορεί να είναι κάποιος αναρχικός χωρίς να είναι κομμουνιστής. Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές, επειδή στον κομμουνισμό μπορεί να επιτευχθεί η πραγματική ισότητα· «Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές επειδή ο λαός που δεν καταλαβαίνει τα κολεκτιβιστικά σοφίσματα, καταλαβαίνει τον κομμουνισμό θαυμάσια»·«Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές, επειδή είμαστε αναρχικοί, επειδή αναρχία και κομμουνισμός είναι οι δύο απαραίτητοι όροι της επανάστασης». {…}
Παράλληλα μαζί με τον αναρχικό ή ελευθεριακό κομμουνισμό οι αναρχικοί – αντιεξουσιαστές ελευθεριακοί λίγο πολύ με έξι θέματα – ζητήματα, καταπιάστηκαν/καταπιάνονται ως προς το πρόταγμα τους, τα αναφέρω επιγραμματικά:
1. με τον επαναστατικό συνδικαλισμό ή αναρχοσυνδικαλισμό.
2. με την αποκέντρωση, θέσμιση και θέσπιση κοινοτήτων ή τομέων, κοινοτισμός (ελευθεριακός κομμουνισμός) με κορύφωση τις κοινότητες των κοινοτήτων δηλαδή την ομοσπονδία και συνομοσπονδία (φεντεραλιστικός κομμουναλισμός).
3. με τα κοινόβια, τους συνεταιρισμούς παραγωγών – καταναλωτών και τον εθελοντικό αντιαυταρχικό κολλεκτιβισμό.
4. με την παιδαγωγική με όλη την ευρύτητά της, από ατομική βελτίωση και καλλιέργεια του εαυτού – αυτοσυνειδησία, μέχρι και πρακτικές εμπειρίες με αντιαυταρχικούς, συμμετοχικούς τρόπους μάθησης, ελευθεριακά σχολεία, κτλ.
5. με τον φεμινισμό.
6. με την κοινωνική οικολογία.
{...} Ο απελευθερωτικός αγώνας που διεξάγει ο αναρχισμός (παλιός και σύγχρονος), αποκτά προοπτική μόνο μέσα από τη συμπόρευση και την όσμωση με την κοινωνική και ταξική σύγκρουση, που είναι άλλοτε σφοδρή και άλλοτε έχει χαρακτηριστικά πιο ήπια. Σύγκρουση που κυριολεκτεί, τόσο περισσότερο, όσο αποτινάζει τον εξουσιαστικό-ιεραρχικό, εξαναγκαστικό πολιτισμό από πάνω της.
Από τους εργατικούς αγώνες, τον επαναστατικό συνδικαλισμό, τον εξεγερτισμό, τις αντιεξουσιαστικές κολεκτίβες, τις ελευθεριακές κομμούνες– κοινότητες, τα ελευθεριακά σχολεία, τον αντιμιλιταρισμό, τον αντικληρικαλισμό, την κοινωνική οικολογία μέχρι τη σεξουαλική απελευθέρωση, την χειραφέτηση των νέων, των γυναικών και των ομοφυλόφιλων.
Από τους αγώνες ενάντια στην κρατική καταστολή και τον πόλεμο, μέχρι τους οικολογικούς αγώνες, μια ασταμάτητη ώθηση μέσα στην κοινωνία επιδιώκει ακόμα μεγαλύτερη συνολικότητα της ελευθερίας, της ισότητας, της αυτονομίας.{...} (3)
Οι αναρχικοί προτάσσουν ως αδιαίρετο αξιακό τρίπτυχο, αυτό της ελευθερίας – ισότητας – αλληλεγγύης, χωρίς υποβιβασμό του ενός από το άλλο ως πρώτο-δεύτερο ή κατώτερο-ανώτερο. Γιατί αν υπερτονίσεις την ελευθερία, υποβαθμίζεις την αναρχία σε φιλελεύθερη εκδοχή, αν υπερτονίσεις την ισότητα υποβαθμίζεις την αναρχία σε ισότητα τύπου στρατοπέδου, τέλος αν υπερτονίσεις την αλληλεγγύη υποβιβάζεις την αναρχία σε φιλανθρωπία.
Ο Κροπότκιν, όπως και ο Μπακούνιν άλλωστε, έθεταν την κοινωνική αλληλεγγύη ισότιμη με την ελευθερία και βάσισαν την αναρχική φιλοσοφία και ηθική στην αρχή της κοινωνικότητας. «Ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου πραγματοποιείται μέσω των σχέσεων του με τους άλλους ανθρώπους δηλαδή μέσω της κοινωνίας, γι ́ αυτό ο νόμος της κοινωνικής αλλαγής είναι ο καλύτερος ανθρώπινος νόμος». Μ. Μπακούνιν. Παράλληλα υποστήριζαν ότι η ελευθερία του άλλου δεν είναι με κανέναν τρόπο όριο ή άρνηση της ελευθερίας μου, όπως ορίζει το αστικό πρότυπο (“εκεί που σταματάει η δική μου ελευθερία αρχίζει του άλλου”) είναι αντίθετα η αναγκαία συνθήκη και η επιβεβαίωση της. Δε γίνομαι πραγματικά ελεύθερος παρά μόνο μέσω της ελευθερίας των άλλων. Από εκεί προέρχεται και παλιό αναρχικό (μπακουνικό) απόφθεγμα,“Για την ελευθερία του καθενός και την ισότητα όλων”.
Κλείνοντας υποστηρίζω ότι έτσι όπως παρουσιάζετε το λήμμα αναρχισμός στην Βικιπαίδεια σαν μονισμός η χειρότερα σαν χίμαιρα είναι προβληματικό και δημιουργεί σύγχυση, και από την στιγμή που ισχυρίζεστε ότι “Αυτό το λήμμα έχει αποτιμηθεί ως λήμμα με Ύψιστη σπουδαιότητα κατά την κλίμακα σπουδαιότητας”.
Στην ελληνική μυθολογία η Χίμαιρα αναφέρεται ως ένα φοβερό τέρας που εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, ήταν τρικέφαλη (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα) και η ουρά του κατέληγε σε φίδι. Στην ζωή σημαίνει το απραγματοποίητο όνειρο, το φανταστικό, το αδύνατο να πραγματοποιηθεί «Μην κυνηγάς χίμαιρες» (μη χάνεις το χρόνο σου με κάτι που δεν πρόκειται να υλοποιηθεί). Στην βιολογία σημαίνει το φυτό ή το υβριδικό πλάσμα που προκύπτει από την φυσική ή τεχνητή ένωση άλλων ειδών. Χρησιμοποιώντας σαν παρομοίωση τον όρο τις βιολογίας ως πολιτικό παράδειγμα αναφέρομαι στην πολιτική Χίμαιρα.
Εδώ πολύ σωστά υποστηρίζουν οι συγγραφείς του δεύτερου μέρους αυτής της μπροσούρας “Το Νόημα του Αναρχισμού:Συζητώντας τη βιβλιογραφία” (2) κριτικάροντας την θεωρητική σύγχυση ως “πολιτική χίμαιρα” (χωρίς να την ονομάζουν έτσι) η οποία έχει εισχωρήσει στο νέο αναρχικό κίνημα λέγοντας:
“Σε ένα πρώτο επίπεδο, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αρκετοί συγγραφείς να μην διακρίνουν τίποτα το παράξενο στην συμπερίληψη ακραίων ατομικιστών, όπως ο Στίρνερ, ριζοσπαστών φιλελεύθερων, όπως ο Ρόθμπαρντ, και επαναστατών σοσιαλιστών, όπως οι Μπακούνιν και Κροπότκιν, στην παράδοση ενός συγκεκριμένου κινήματος.
Ωστόσο, αν αυτές οι προσωπικότητες αποτελούν εκπροσώπους μίας και μοναδικής παράδοσης, τότε αυτή η παράδοση θα πρέπει να πάσχει από την έλλειψη συνεκτικού θεωρητικού πλαισίου κι από τεράστιες εσωτερικές αντιφάσεις. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει αποδεδειγμένη προγραμματική αδυναμία εύρεσης κοινών τόπων, όσον αφορά το πώς νοηματοδοτεί την ατομική ελευθερία και τον αντικρατισμό, όπως επίσης και όσον αφορά το σκεπτικό βάσει του οποίου καταλήγει να προτάσσει τα παραπάνω”. (1)
Αναμφίβολα υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα και από την εποχή που εμφανίστηκε η κυριαρχία άνθρωποι ή κινήματα με αγαθές ειλικρινές προθέσεις -ή όχι – που εναντιώνονται στην εξουσία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους εντάσσουμε στην αναρχική σκέψη – θεώρηση και δράση.
Υγ 1. Στο επίμαχο λήμμα απουσιάζουν σημαντικές ιστορικές φυσιογνωμίες του αναρχικού κινήματος που νοηματοδότησαν τον αναρχισμό.
Επίσης γράφονται ανακρίβειες ως προς του ότι ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν υιοθετούσαν την ατομική βια, αυτό είναι μέγα λάθος και ανακρίβεια, γιατί είναι άλλο η ατομική βία και άλλο η έμπρακτη προπαγάνδα που υιοθετούσαν οι παραπάνω και έπαιρνε κάποιες φορές βίαια μορφή.Ένα παράδειγμα στις μέρες μας είναι η δράση του Ρουβίκωνα που δεν είναι τίποτα άλλο από έμπρακτη προπαγάνδα.(4)
Υγ 2. Θα ήθελα να μην διαγράφουν τα λινκ από τις πήγες γιατί αποτελούν την βασική βιβλιογραφία αυτών που πραγματεύομαι σε αυτή μου την παρέμβαση.
Πηγές – παραπομπές
1) "Εμβαθύνοντας στο νόημα της κοινωνικής αναρχίας
Μέρος Πρώτο: Ανανεώνοντας την αναρχική παράδοση"[[1]
2) "Εμβαθύνοντας στο νόημα της κοινωνικής αναρχίας
Μέρος Δεύτερο: Το Νόημα του Αναρχισμού: Συζητώντας τη βιβλιογραφία"[[2]
3) "Σύνοψη του κοινωνικού αναρχισμού" [[3]
4) "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή αναρχικά μέσα και σκοποί;"[[4]
Γιώργος Μεριζιώτης
G.meriziotis
Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω Χρήστης:G.meriziotis! Σε πολλά σημεία έχεις δίκαιο. Ο τρόπος να λυθουνε ειναι η συζήτηση εδω μέσα, αλλά μην διστάσεις να κάνεις αλλαγές στο λήμμα. Μόνο έχε υπόψιν σου οτι πρέπει να χρησιμοποιείς πιο αξιόπιστες πηγές. Δυστυχως ή ευτυχώς, μικρές ιστοσελίδες ή μπλογκς τα οποία δεν είναι ευρέως αναγνωρισμένα ως αξιόπιστα, δεν είναι αποδεκτά απο την πολιτική της ΒΠ. Δλδ οι παραπομπή δεν μπορεί να είναι το site autonomidrasi.com. Κατα τα αλλα, συμφωνώ σε αρκετά σημεία που έθιξες. Χαιρετώ! Cinadon36μίλαμου 18:08, 24 Νοεμβρίου 2018 (UTC)
Cinadon36 ευχαριστώ για την φιλοφρόνηση,το σαιτ autonomidrasi.com. είναι δικό μου και ελέγχω τις πηγές. Παράλληλα στο κείμενο μου "Εμβαθύνοντας στο νόημα της κοινωνικής αναρχίας Μέρος Πρώτο: Ανανεώνοντας την αναρχική παράδοση" έχω μια τεράστια βιβλιογραφία και βιβλία pdf, φυσικά και θα προσέξω τι πηγές θα αναφέρω.
Όσο για το βιβλίο που αναφέρω "Μαύρη Φλόγα" το ξέρω από πρώτο χέρι γιατί ο σύντροφος που του πρότεινα να το μεταφράσει (το έχει μεταφράσει και είναι έτυμο προς εκδοσή) ήμασταν μαζί στην ίδια συλλογικότητα, επίσης αποσπάσματα της μετάφρασης ακριβώς τα ίδια με αυτά που παραπέμπω μπορείτε να δείτε στο anarkismo.net από το 12013 [[5] και στο athens.indymedia.org 2013[ [6]. Επίσης το βιβλίο και εδώ: Black Flame (book)wiki[[7]
Η πρόταση μου είναι να γίνει ξεχωριστό λήμμα ο Αναρχισμός και στο τέλος να παραπέμπει σε ένα άλλο λήμμα ή λήμματα με τις άπειρες αναρχο- εκδοχές, πιστεύω να έγινα κατανοητός.Χαιρετώ!
G.meriziotis — ανυπόγραφο σχόλιο του χρήστη G.meriziotis (συζήτηση • συνεισφορά) 19:05, 24 Νοεμβρίου 2018.
Φίλε η πρόταση για ξεχωριστό λήμμα του Αναρχισμου- είναι ξεχωριστό λήμμα- και στο τέλος να παραπέμπει σε άλλα λήμματα, δες το πλαίσιο στην εισαγωγή, το "Τμήμα μιας σειράς λημμάτων-Αναρχισμός", όπου παραπέμπει σε πολλά αλλα λήμματα. Επίσης, το να έχει ενας χρήστης ιστοσελίδα ή βιβλίο, και να ελέγχει τις πηγές, αυτό δεν κάνει το βιβλίο/site του πιο αξιόπιστο. Το βιβλίο θα γίνει αξιόπιστο, αν άλλοι μελετητές ξεκινήσουν να παραπέμπουν σε αυτό. Κατανοώ τις δυστοκίες που προκαλεί μια τέτοια πολιτική, όμως προστατεύει κιόλας απο διάφορες κακοτοπιές. Cinadon36μίλαμου 19:46, 24 Νοεμβρίου 2018 (UTC)
Φίλε μάλλον δεν το έθεσα σωστά και δεν έγινα κατανοητός, το λήμμα στο ιστορικό ξεκινάει έτσι " Προϊστορία. Η πρώτη αναφορά της λέξεως αναρχία υπάρχει στο έργο Επτά επί Θήβας (467 π.Χ.) του Σοφοκλη. Εκεί η Αντιγόνη ανοιχτά αρνείται να αποδεχτεί το διάταγμα των κρατούντων να αφήσει άθαφτο το πτώμα του αδερφού της Πολυνείκη, ως τιμωρία για τη συμμετοχή του στην επίθεση κατά των Θηβών, λέγοντας:..."
μετά συνεχίζει με "Αναρχοατομισμός και το κλασικό αναρχικό κίνημα. Η πρώτη επίσημη γνωστοποίηση αναρχικών θέσεων προήλθε από τον ατομιστή αναρχικό Ουίλιαμ Γκόντγουιν (William Godwin). Ήταν αυτός που στο έργο του Έρευνα για την πολιτική δικαιοσύνη πραγματεύτηκε μία μορφή ακραίου πολιτικού φιλελευθερισμού, ο οποίος έδινε έμφαση στην πλήρη ελευθερία του ατόμου από την κρατική καταπίεση, μετά έχει το Σκίτσο του ατομικιστή Μαξ Στίρνερ από τον Φρήντριχ Ένγκελς.κλπ.
Και μην μένεις μόνο στο βιβλίο Μαύρη Φλόγα σαν αναφορά, υπάρχουν κείμενα πολλών αναρχικών για το θέμα,δεν θα τα παραθέσω τώρα, επίσης όπως διαρθρώνετε το λήμμα θυμίζει περισσότερο το βιβλίο "Οι αναρχικοί" του Τζέημς Τζολ και λιγότερο το "Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ" του Ντανιέλ Γκερέν.
G.meriziotis (συζήτηση) 20:14, 24 Νοεμβρίου 2018 (UTC)G.meriziotis
Είναι ολοφάνερο οτι κατέχεις καλα το αντικείμενο, αλλά γιατι φιλε Γιώργο Μεριζιώτη, δεν ξεκινάς τις βελτιώσεις σου και τα λέμε στην πορεία; :) Cinadon36μίλαμου 20:17, 24 Νοεμβρίου 2018 (UTC)
Ευχαριστώ για την πρόταση - παρότρυνση, όμως σκέφτομαι από που να αρχίσω, από το αναρχισμός ή από την αναρχία.
Ο αναρχισμός σαν ισμός υπόκεινται και αυτός στις προοπτικές ή τους περιορισμούς μιας ιδεολογίας. Επίσης υπόκεινται στην φύση των κινημάτων που δεν είναι γραμμική, άλλοτε είναι σε ακμή - άνοδο και άλλοτε σε παρακμή – πτώση.
Η αναρχία σαν κοσμοθεώρηση πρώτα και κύρια δεν είναι ένα κλειστό πλατωνικού τύπου ντετερμινιστικό σύστημα ιδεών και αξιών.
“Aναρχία, είναι μια ανοιχτή κατάσταση πραγμάτων, που υπερβαίνει τους θεσμούς του εξουσιαστικού πολιτισμού και της αστικής δημοκρατίας, καθώς και όλα τα καθεστώτα που περιέχουν στην αντίληψη τους ιεραρχία και κυριαρχία, σε νέες σφαίρες ποιότητας και ελευθερίας ατομικής και κοινωνικής που απορρέουν από τις αξιακές συνθήκες της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, της αμοιβαιότητας, της δικαιοσύνης, και της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων
Είναι η έμπρακτη θέληση της πραγματικής ελευθερίας, γιατί το να είναι κανείς ελεύθερος σημαίνει να απαλλαγεί από τις ανισότητες που ενυπάρχουν στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να προχωρήσει σε μια σφαίρα που δεν υπάρχει ούτε το άρχειν, ούτε το άρχεσθαι, ούτε διευθυντής ούτε διευθυνόμενος, ούτε εκμεταλλευτής ούτε εκμεταλλευόμενος.”[[8]
Η ΒΠ σαν ψηφιακή εγκυκλοπαίδεια - βιβλιοθήκη απευθύνεται στο ευρύ κοινό και όχι σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων, με αυτή την έννοια όταν ένας άνθρωπος μπαίνει στο λήμμα Αναρχισμός αυτό το λήμμα πρέπει από την μια να μην είναι βαρύ θεωρητικό και δυσνόητο για τον “μέσο” άνθρωπο και από την άλλη να μην παραμορφώνει- όσο γίνεται – την εικόνα αυτού που πραγματεύεται.
Η βελτίωση του λήμματος Αναρχισμός και η ενίσχυση του λήμματος Αναρχία απαιτούν χρόνο και δεν θέλω να κάνω μια δουλειά στο πόδι, έχω τον χρόνο και την διάθεση να προσφέρω, όμως δεν θα μπω απευθείας στο λήμμα για αλλαγές προτού να παρουσιάσω εδώ στην συζήτηση ένα προσχέδιο περίγραμμα.
Υγ.λες να κατέχω το άθλημα μετά από 40 χρονιά ενεργός κινηματικά στην αναρχία;
G.meriziotis G.meriziotis (συζήτηση) 10:41, 25 Νοεμβρίου 2018 (UTC)
Στο προσωπικό μου μειλ ήρθε ένα μήνυμα- κείμενο με τον λογότυπο της Βικιπαίδειας από έναν χρήστη της, νομίζω ότι ενδιαφέρει όλους.
Το μήνυμα- κείμενο
Αγαπητέ κ. Μεριζιώτη,
Επειδή είστε νέος στη ΒΠ, ήθελα να σας βεβαιώσω ότι κάθε συνεισφορά είναι ευπρόσδεκτη, εφόσον ακολουθεί τους κανόνες τής εγκυκλοπαίδειας. Κατανοώ ότι έχετε πεποίθηση στις απόψεις σας, ωστόσο ήθελα να σας παρακαλέσω να λάβετε υπ' όψιν ότι το περιεχόμενο που εισάγετε πρέπει να είναι τεκμηριωμένο από ανεξάρτητες πηγές, ρητά δηλωμένες στο λήμμα, και να ακολουθεί ουδέτερο, αυστηρά εγκυκλοπαιδικό ύφος· αυτό που θα αναμένατε ανοίγοντας μια εγκυκλοπαίδεια. Δεν μπορεί να είναι γραμμένο π.χ. σε α΄ πληθυντικό πρόσωπο, να έχει καταγγελτικό λόγο, μορφή διακήρυξης ή μανιφέστου ούτε να παροτρύνει τον αναγνώστη να ενεργήσει με ορισμένο τρόπο (όπως π.χ. στο λήμμα «Τοπικότητα», που αρχίσατε να συντάσσετε). Πολλές χρήσιμες συμβουλές αναφέρονται στους συνδέσμους που σας έχουν δοθεί όταν δημιουργήσατε λογαριασμό.
Δεν είμαι διαχειριστής ούτε αρχισυντάκτης, παρακαλώ μόνο δείτε τις παραπάνω σκέψεις ως καλόπιστη συμβουλή από κάποιον αρκετά παλαιό χρήστη.
Η απάντηση μου
Αγαπητέ κ. ..., ευχαριστώ για τις συμβουλές.
Όμως δεν κατανοώ τι εννοείς με το "ουδέτερο, αυστηρά εγκυκλοπαιδικό ύφος" και " το περιεχόμενο που εισάγετε πρέπει να είναι τεκμηριωμένο από ανεξάρτητες πηγές, ρητά δηλωμένες στο λήμμα".
Απαντώ μη κατανοώντας
α) ο εγκυκλοπαιδισμός ξεκίνησε την εποχή του διαφωτισμού και είναι συστατικό του, ο διαφωτισμός δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ουδέτερος (με την σημερινή έννοια του όρου).
β) Όταν η Encyclopaedia Britannica στης αρχές του 20ου αιώνα κάλεσε τον Κροπότκιν να γράψει ένα λήμμα για το τι είναι η αναρχία αυτός δέχτηκε και από τότε υπάρχει στην Britannica αυτό το λήμμα: http://dwardmac.pitzer.edu/Anarchist_Archives/kropotkin/britanniaanarchy.html
https://archive.org/details/PeterKropotkinEntryOnanarchismFromTheEncyclopdiaBritannica
Η Britannica δεν έθεσε όρους ουδετερότητας κάτι που ο Κροπότκιν αφενός δεν θα δεχόταν και αφετέρου δεν υπάρχει αυτή η ουδετερότητα, η ουδετερότητα είναι μια σκόπιμη φαντασίωση του επιστημονισμού.
Μην μου πείτε ότι η Wikipedia είναι πιο εγκυκλοπαίδεια, έχει μεγαλύτερο εγκυκλοπαιδικό ύφος από την Britannica.
Μπορώ να ποστάρω πλήθος λημμάτων από την Βικιπαίδεια που δεν είναι ουδέτερα σύμφωνα με το σκεπτικό σου/σας. Στο λήμμα Αναρχισμός, στην προτεινόμενη βιβλιογραφία περισσότεροι είναι οι μαρξιστές και άλλοι που γράφουν για την αναρχία (επικριτικά φυσικά) παρά αναρχικοί, μήπως αυτό εννοείς/εννοείτε ουδετερότητα;
Με αυτό δεν εννοώ φυσικά ότι η αναρχία είναι στο απυρόβλητο, δεν επιδέχεται επικρίσεις, αυτό το αφήνω στους δογματικούς, αυτό που εννοώ είναι ότι πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ κρίσης και επίκρισης.
υγ. αυτή την επικοινωνία μας θα την δημοσιεύσω στην συζήτηση για το λήμμα, χωρίς το nick name σας. G.meriziotis
-
- είναι σωστό το παράδειγμα, για να καταλάβετε την παρανόηση σας. Η Β.Π ΔΕΝ είναι Britannica, είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτήν. Στην Britannica προφανώς θα είχαν θέση τα κείμενα σας ως κείμενο ενός ειδικού στο θέμα. Στη Β.Π -δυστυχώς- δεν έχουν. Η Β.Π είναι η φωνή των πολλών και όχι των ειδικών. Οπότε η γνώμη του Μπακούνιν ή του Τσόμσκι δεν έχουν περισσότερη αξία από ότι ένας ανώνυμος λημματογράφος. Νομίζω ότι έχετε παρανοήσει το τι είναι η β.π. Από εκεί και πέρα, στα σίγουρα υπαρχουν λήμματα με τα προβλήματα που λέτε. Αντικαθεστωτικός (συζήτηση) 13:59, 25 Νοεμβρίου 2018 (UTC)
Προς Αντικαθεστωτικός, κοίτα να μην το κάνουμε Facebook εδώ μέσα, ποιος μίλησε για ειδικούς δικέ μου,εγώ; Τους είδαμε και τους ανώνυμους χρήστες- χρήστριες “η φωνή των πολλών” όπως λες, και βλέπουμε τη γίνετε σε όλα τα “Social Media. Μόνο σε μια εποικοδομητική συζήτηση – πρόταση για την βελτίωση του λύματος Αναρχισμός θα ξανά απαντήσω. G.meriziotis
-
- Εσείς μιλήσατε Όταν η Encyclopaedia Britannica στης
αρχές του 20ου αιώνα κάλεσε τον Κροπότκιν να γράψει ένα λήμμα για το τι
είναι η αναρχία αυτός δέχτηκε και από τότε υπάρχει στην . Η Β.Π δεν
θα καλούσε κανέναν. Είναι άλλη εγκυκλοπαίδεια, χειρότερη ή καλύτερη το
συζητάμε. Έχει άλλο σκοπό, άλλη λογική από τη Britannica. Αντικαθεστωτικός (συζήτηση) 14:57, 25 Νοεμβρίου 2018 (UTC)
Διευκρινίσεις προς αποφυγή παρεξηγήσεων
α) Έγραψα και εδώ και στο λήμμα Εθνικοαναρχισμός στην (συζήτηση)ότι, αυτά που γράφω στις συζητήσεις δεν σημαίνει ότι θα τα συμπεριλάβω και στο σώμα του λήμματος.
β) Επίσης εδώ (πιο πάνω) έχω γράψει το εξής: “Η βελτίωση του λήμματος Αναρχισμός και η ενίσχυση του λήμματος Αναρχία απαιτούν χρόνο και δεν θέλω να κάνω μια δουλειά στο πόδι, έχω τον χρόνο και την διάθεση να προσφέρω, όμως δεν θα μπω απευθείας στο λήμμα για αλλαγές προτού να παρουσιάσω εδώ στην συζήτηση ένα προσχέδιο περίγραμμα”. Αυτός ο χρόνος μπορεί να μου πάρει από τρεις μήνες και πάνω.
γ) Επειδή βλέπω, και σε αυτό το λήμμα αλλά και σε άλλες συζητήσεις κάποιοι/ος να αυτοχρίζονται θεματοφύλακες των αρχών και της δεοντολογίας της ΒΠ, τους τονίζω ότι όλοι εδώ έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις, όλοι είμαστε εδώ μέσα ίσοι και δεν είναι κάποιοι/ος πιο ίσοι από τους ίσους, εκτός και είναι και δεν το ξέρω ...
ΥΓ. Την συνομιλία από το μέιλ μου δεν την έβαλα εδώ ως κάρφωμα, αλλά ως επιχείρημα. G.meriziotis
Διορθωπολεμος και λογοκρισία
Κάποιος να αναιρέσει τις συνεισφορές του 'ανωνυμου' που θέλει να επιβάλει με το έτσι θέλω τελείως εξουσιαστικά την οπτική του. Αντικαθεστωτικός (συζήτηση) 02:37, 7 Δεκεμβρίου 2018 (UTC)
................................................................
ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ- ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
Συζήτηση χρήστη:G.meriziotis
Πήδηση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Καλώς ήρθες!
Μπορείς να υπογράφεις στις σελίδες συζήτησης γράφοντας ~~~~ ή πατώντας το κουμπί της υπογραφής (
). Για οποιαδήποτε βοήθεια ή απορία, μπορείς να απευθυνθείς στην Αγορά. Καλή συνέχεια!
Nikosgranturismogt (συζήτηση) 19:18, 18 Νοεμβρίου 2018 (UTC)
Κάνε τις επεξεργασίες σου και άσε τον Cinadon 36 στην απέξω. Πρώτα απ'όλα είναι άσχετος στα πάντα και κάνει λογοκλοπές και παραποίηση πηγών και δεύτερον δεν είναι αναρχικός. ΑΚΕΛ-ίστης φιλότουρκος είναι (ΚΚ Κύπρου), αλλά όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει.--79.130.12.83 10:55, 25 Νοεμβρίου 2018 (UTC)
Φίλε δεν με πολύ ενδιαφέρει τη είναι ο καθένας ή ο Cinadon 36 , το φιλότουρκος αν το λες επικριτικά θα διαφωνήσω μαζί σου γιατί και εγώ όντας διεθνιστής είμαι φίλος όλων των πατρίδων (μητρίδων θα έλεγα καλύτερα), εγώ είμαι ενάντια στα κράτη και τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Αυτό που εμένα με ενδιαφέρει είναι το λήμμα Αναρχισμός να βελτιωθεί. G.meriziotis
- Εσείς μιλήσατε Όταν η Encyclopaedia Britannica στης
αρχές του 20ου αιώνα κάλεσε τον Κροπότκιν να γράψει ένα λήμμα για το τι
είναι η αναρχία αυτός δέχτηκε και από τότε υπάρχει στην . Η Β.Π δεν
θα καλούσε κανέναν. Είναι άλλη εγκυκλοπαίδεια, χειρότερη ή καλύτερη το
συζητάμε. Έχει άλλο σκοπό, άλλη λογική από τη Britannica. Αντικαθεστωτικός (συζήτηση) 14:57, 25 Νοεμβρίου 2018 (UTC)
